zaterdagdag 14-07-2018

• vaartijd: 7 h 50 min, afgelegde weg: 38,8 NM

De zonsondergang beloofde het al: mooi weer. Alle reden om bijtijds te vertrekken voordat het in de haven te warm wordt. Om 07:10 uur gaan de trossen los. Het eerste stukje doen we, ondanks de mooie wind uit het noordwesten even op de motor. We hebben dan tijd voor een laatste blik op dit keerpunt in de reis, en we kunnen ons concentreren op de smalle geultjes in deze baai. Maar uit de baai, omstreeks 09:00 uur, gaan alle zeilen bij.

We hebben als doel een klein haventje op de zuidpunt van het eiland Hiiumaa genaamd Söru sadam. In de ondiepe wateren tussen de eilanden en het vaste land zijn maar een beperkt aantal routes met een ruime waterdiepten. De logische route is eerst weer naar het zuiden varen, terug in de richting van Muhu om bij de noordpunt van dat eiland weer naar het noordwesten te gaan. Op de door ons geleende kaarten (dank wederom Klaas & Henk!) is handmatig een correctie doorgevoerd. Er is een extra tonnetje geplaatst die een route markeert met een diepgang van rond de twee meter. Onze elektronische kaart bevestigd deze mogelijkheid. Daar is de gehele route aangegeven. Deze route bespaart ons een omweg van acht mijl, grofweg twee-en-een-halfuur varen. Daarbij is het natuurlijk ook wel een uitdaging om juist dat ene kleine doorsteekje te nemen. Alhoewel uitdaging? Wij hebben normaal een diepgang van 2,05 m. Maar als we ons midzwaard ophalen blijft daar 1,05 m van over. Dat moet kunnen! Toch halen we voor de zekerheid de zeilen weg. De route is niet heel breed, en er zitten een paar rare knikken in. Daarbij, de wind is gedraaid naar het noordoosten en afgenomen tot twee tot vijf knopen. Met die wind uit die richting (recht van achter) is onze negen ton zware dame niet echt op snelheid te brengen. De route is met dit rustige weer goed te doen. De geringste diepte wordt om 11:11 gemeten: 1,90 m.

Na deze passages kunnen we rechtstreeks koers zetten naar de haven. Dat is dan nog zo’n twintig mijl. Zonder wind is het water spiegelglad. Maar niet alle stukken zijn even helder. Algenbloei heeft de zee plaatselijk verandert in een groene soep zoals we die eigenlijk alleen van het Markermeer kennen.

Het laatste stukje van deze tocht gaat weer door een betonde doorvaart. Deze route wordt ook gebruikt door de veerboot tussen Saaremaa en Hiiumaa. Deze komt recht op ons af aan de verkeerde kant van het vaarwater. Het lijkt wel of hij ons niet ziet. We proberen zijn plannen via de AIS te achterhalen. Maar dit schip is, ondanks dat het als beroepsvaart verplicht een AIS-signaal te geven, niet te zien. Als we dichterbij komen krijgt hij ons zeker in de gaten. Hij verandert van koers naar de stuurboordzijde van de geul, en zijn AIS wordt ineens zichtbaar. Dat was schrikken voor hem. Een jachtje! Het is ook wel een beetje begrijpelijk. Op het grote vaarwater tussen Saaremaa en Hiiumaa, globaal zo’n 27 bij 30 mijl (50 x 55 km), hebben wij gedurende de vier uur varen slechts vier schepen gezien. Kom daar in Nederland eens om!

Het haventje van Söru ligt achter in een kanaaltje dat loopt langs de veersteiger van Hiiumaa. In dat haventje is het al net zo rustig als op het water. Slechts één andere gast ligt er aan de kade, een Zweed met een prachtig gerestaureerde meer dan 100 jaar oude vissersboot, en op het eind nog wat lokale visbootjes. Havenmeester en toiletgebouw zijn onvindbaar. Andere faciliteiten zijner niet. Voor boodschappen moet je verderop wezen. De eerstvolgende echte plaats is al te ver om even naar toe te fietsen. Maar dichterbij moet iets van een supermarktje zijn. Mooi, want het weer vraagt om bbq op de Cobb. Na rondrit en boodschappen stoken we de Cobb op en genieten van de bbq vanuit de kuip. Er komt een lokaal visbootje met vier hobbyvissers voorbij. Naast ons houden ze in. Ze roepen wat en wijzen naar onze vlag. Waar wij vandaan komen willen ze weten. “Holland” roepen we ze toe. “We love Holland” krijgen we breed lachend terug en varen weer door. We zijn echt op reis!

 

zondag 14-07-2018

• vaartijd: 4 h 40 min, afgelegde weg: 20,8 NM

Een rustige zondagochtend. Ontbijtje in de kuip. Aan de overkant van de haven achter het riet wordt de sauna opgestookt. Rookpluimen stijgen op. Er komen auto’s aangereden, hele familie’s; dat is vast een zondagochtendritueel. We zijn benieuwd hoe dat allemaal zal gaan. Hè, wat is dat? Het huisje komt in beweging! Vanachter het riet schuift een platform met daarop het saunahuisje het kanaaltje in en de zee op aangedreven door een veel te lichte buitenboordmotor. Het saunafeest is kennelijk ergens daarbuiten.

Ook wij moeten weer op pad. We zijn bijna klaar voor vertrek als er op de boot wordt geklopt. Op de kade een oudere man, model robuuste visserman, en een jonge vrouw. Hij zegt wat tegen ons, maar ons Ests laat te wensen over. Dan neemt de vrouw het woord. Ze legt in goed Engels uit dat de man naast haar de havenmeester is. Of we even willen afrekenen. Helemaal blij zijn we daar niet mee. We rekende er al op een nachtje gratis te kunnen liggen. We praten nog wat heen en weer met de havenmeester, waarbij de vrouw als tolk fungeert. Maar uiteindelijk rekenen we natuurlijk wel af: “ten Euros”. De vrouw blijkt de dochter van de havenmeester. We hebben, denken we, de pech gehad dat de dochter in het weekend thuis is en als tolk kan fungeren. Anders had deze Est zich niet bij buitenlanders vertoond.

De weersverwachtingen houden wij tijdens de reis nauwgezet in de gaten. Nu zeker, want van Estland naar Zweden staat ons een lange overtocht te wachten. Na heel veel verwachtingen met ongunstige winden, lijkt zich nu een gunstig weervenster aan te dienen. Twee dagen met genoeg wind uit de goede hoek, en stabiel weer. Die kans moeten we nemen. Je weet nooit of zo’n gunstig weervenster zich snel weer voordoet. En we zijn halverwege, en moeten dus ook een beetje gaan nadenken over om op tijd terug te zijn. De volgende haven wordt voor ons daarom de springplank naar de overkant. We hebben ons oog laten vallen op een haven met de ons vertrouwd klinkende naam Veere. Van de haven weten we niet veel. Maar de ligging is goed. En er zijn aan de buitenkant van de eilanden geen alternatieven. De tocht voert nu weer over open zee. Even geen gepriegel tussen ondieptes, maar lekker ruim water. En we kunnen zeilen! Nou ja, tussen 11:30 uur en 12:30 uur neemt de wind even lunchpauze. Maar dat is hem gegund.

Het verschil tussen Veere NL en Veers EST kan niet groter. De één een oud stadje met prachtige havens, de ander niet meer dan een betonnen kade tegen een beboste oever. In Nederland is het vaak overvol met jachten, in Estland liggen welgeteld twee schepen: een grote vissersboot, een kleine en een visbootje. En verder geen enkel jacht. Voor ons is er een hele, weliswaar kale kademuur over. Je bent hier werkelijk in een geheel andere wereld beland. Hier proef je nog een beetje in Sovjetsferen van weleer. In deze haven, of beter, aan deze kade is vast niet al te veel activiteit. Toch hebben ze meerdere havenmeesters, die ombeurten dienst hebben. Degene die ons opving weet niet goed wat hij met een ons aanmoet. Hij mompelt iets van 15 euro per nacht, maar dat moeten we vooral met zijn opvolger de volgende dag maar regelen. Hem hebben we verder niet veel anders zien doen dan zijn autowassen en een beetje aan de grasmaaier rommelen. Zijn opvolger treffen we de volgende dag onderuit gezakt aan achter een computer van het havenkantoor annex woonkamer. Hij zit fotootjes te bekijken. De prijs: “ten euro”. Hij vraagt nog iets onduidelijks waar wij aarzelend bevestigend op reageren. Dan duikt hij uit zijn bureauladen bonnenboekjes op. Hij wil een kwitantie uitschrijven. Hij rommelt een tijd in de verfomfaaide boekjes, maar kan geen lege bladzijde meer vinden. Hij en wij laten het er verder maar bij zitten. Niet te veel inspanning!

De haven ligt landschappelijk heel mooi. Naast de haven is een strand, verderop een ook volgens de havengidsen bijzonder mooie “steilküste”. Verder alleen maar bossen behorend tot een groot natuurgebied. Het uitgebreid verkennen van het natuurgebied zit er niet in, maar een wandeling langs de kust, terug door het bos en even zwemmen wel. We komen bijna niemand tegen. Rust en ruimte. Fijn om hier te kunnen zijn!